اولین بار که وبلاگ‌نویسی را آغاز کردم سال 84 بود. سودای روزنامه‌نگاری در سر داشتم و از یک وبلاگ ساده شروع کردم تا نوشتن به شکل عمومی‌اش را مشق کنم. یک سال بعد،‌ لبنان درگیر آتش جنگی شد که 33 روز به درازا کشید. «روشنای کاریز»، در روزهایی که به تنهایی، جنگ را تجربه می‌کردم؛‌ محلی شد برای روزنوشته‌هایم از جنگ و تجربه‌ای دیگر. با خاتمه جنگ، وبلاگم را به سایت تبدیل کردم و بعد از دو بار فیلتر شدن؛ سرانجام شرکت پشتیبان آن در تهران، دامین را بسته و آرشیو آن را پاک کرد. یک بار دیگر وبلاگ جدیدی به راه انداختم تا اندکی بعد به بهانه‌ای جدید از دسترسم خارج شد و با محو شدنش، علاقه به وبلاگ‌نویسی را از دست بدهم. به گفته‌ای؛ پا گرفتن فیس‌بوک و شبکه‌های اجتماعی دیگر هم عملا وبلاگ‌ها را به حاشیه راند، اما بر این باورم که وبلاگ به خصوص برای کسانی که دستی در عرصه مطبوعات یا سیاست دارند؛ هنوز هم مهم‌ترین و موثرترین عرصه برای فعالیت رسانه‌ای است.

این چهارمین باری است که وبلاگ‌نویسی را شروع می‌کنم … امید دارم استمرار داشته باشد.