موسیقی خوب؛ غذای روح است. نوای سازها در تار و پود و رگ‌های آدم جاری می‌شود و می‌تواند به سادگی آدم را زیر و رو کند. مهم نیست که یک قطعه موسیقی خوب که با سلیقه آدم جور در می‌آید را چند بار یا در چه شرایطی گوش دهی؛ چون قطعه موسیقی خاص هر فرد با زوایای روحش در ارتباط است و هر لحظه می‌تواند با هر روحیه‌ای که فرد دارد هم‌خوانی کامل داشته باشد. غم را زیادتر و شادی را هم افزون کند.

موسیقی صد البته که سلیقه‌ای است. ممکن است یک قطعه موسیقی که من نوعی را به اوج لذت روحی می‌رساند، فرد کنار دستم را عذاب داده و برایش نوایی گوش‌خراش باشد. ممکن است قطعه‌ای که برای من اوج هنر و لذت است، برای دیگری یک اجرای عادی به نظر بیاید؛ اما در هر حال هر کسی یکی دو قطعه موسیقی به عنوان بهترین‌ها و همدمش در لحظات مختلف و پر پیچ و تاب زندگی دارد.

اولین بار که در نوجوانی قطعه Knockin› on Heaven’s Door با اجرای باب دیلن را گوش کردم خیلی به دلم ننشست. این قطعه در طول سال‌ها توسط خوانندگان و گروه‌های زیادی اجرا شده ولی برای من اجرای گروه Guns N› Roses چیز دیگری‌ست. از سال 1990 و زمان اجرای این قطعه توسط Axl Rose و گروهش تاکنون شاید هزاران بار این قطعه را شنیدم و هر بار به اندازه همان بار نخست از آن لذت بردم و زوایای جدیدی در آن پیدا کردم.

در قطعه‌های فارسی اما با وجود سال‌های سال دمخور بودنم با نوای روح‌انگیز شجریان، منتخب تمام زندگی‌ام قطعا و با فاصله بسیار از دیگر قطعه‌های موسیقی، ترنج محسن نامجوست که به باورم نظیر ندارد و در آینده نیز به سختی نظیری برایش پیدا خواهد شد. نامجو به باورم حجمی بالاتر از موسیقی معمول ایران دارد … خواننده و موسیقیدانی که بعدها مشخص می‌شود چه انقلابی در موسیقی ایران انجام داد.

از آرش بهمنی، آیدا قجر، محمد معینی، داریوش محمدپور، آرش سیگارچی، آیدا احدیانی و مهدی جامی دعوت می‌کنم اگر تمایل داشتند، مطلبی مشابه در مورد قطعه‌های موسیقی مورد علاقه‌شان بنویسند.